Abrupt einde aan mijn Suriname avontuur

Het is hier alweer een poosje stil geweest. Helaas niet, omdat ik druk was met allerlei leuke dingen, maar doordat ik ziek ben geweest. En nog goed ziek ook. Vandaar ook dat ik gisteren weer voet op Nederlandse bodem heb gezet.
Donderdagmiddag 7 april kreeg ik koorts. Ik dacht een griepje. Ik kreeg een paracetamol bruistablet van iemand, maar daar reageerde ik op alsof ik drugs gebruikt had. Ik stond ineens weer te dansen in de woonkamer. Maar zo plots als die paracetamol begon te werken zo plots was hij ook weer uitgewerkt en lag ik weer met koorts terug op bed. Vrijdagochtend was ik niet echt lekker, maar was ik vooral duizelig. Ik heb 2 keer het maken van mijn ontbijt moeten staken, omdat ik dacht dat ik flauw ging vallen. Toen ik eindelijk mijn ontbijt op had, een douche had genomen en een paracetamol op had ging het wel aardig en ben ik nog mee naar de synagoge, moskee en basiliek geweest. Hierna ben ik wel terug naar huis gegaan terwijl de rest nog ging winkelen. Ik ben toch weer op bed gaan liggen, want het had me nogal wat energie gekost dat uitje. Zaterdag gingen we quad rijden. Dit wilde ik heeeel graag mee doe dus paracetamol in de tas en gaan. Het was echt super gaaf, we moesten door water en soms viel je bijna om met je quad en kon je in het water belanden. Lekker avontuurlijk, maar ook dit hakte er enorm in bij mij. Op een gegeven moment was ik echt kapot en toen moesten we nog een uur terug rijden. We hadden ondertussen al 5 uur gereden. Ik kreeg ook last van mijn buik en rug, maar ik wist niet of die last kwam door het achterop zitten bij de quad of dat ik iets mankeerde. Je moest steeds afwisselen met rijden en als je achterop zat had je niet echt een lekker zitje. Met de auto weer terug naar huis wist ik helemaal niet meer hoe ik moest zitten zo’n pijn in mijn rug had ik. Terug thuis ben ik gaan douchen en slapen terwijl de rest nog uit eten ging. Zondag had ik een echte baaldag. De elektra van de koelkast viel 3 keer uit. Mijn airco deed het niet. Mijn was was in wasmachine helemaal in de knoop geraakt en ook wat dingen stuk, ik wist me totaal geen raad met de warmte en ik was nog steeds niet helemaal lekker. Met een paracetamol op heb ik wel kunnen genieten van het uitje naar de dierentuin ’s middags. ’S Avonds heb ik nog bij Rita, mijn contactpersoon, lopen klagen dat ik zo ziekig was en hadden we beide gedacht dat het een griepje was.
Maandagochtend was ik toch weer echt ziek met koorts. Ook kreeg ik weer pijn in mijn rug, maar nu ter hoogte van mijn nieren. Rita en ik vertrouwde het niet en ’s avonds zijn we naar de huisarts geweest. De volgende ochtend kon ik bloed en urine laten controleren.
Maar dinsdagochtend moest ik ook eerst naar de vreemdelingendienst voor mijn visum. Hier MOEST ik heen en al om 8 uur. Het opstaan was echt verschrikkelijk. Ik had koorts, was super duizelig en heb me met vallen en opstaan uiteindelijk weten aan te kleden, eten en de paracetamol die ik van de dokter had gehad gepakt. Buiten wachtend op de taxi brak het zweet me uit en ben ik nog een handdoek gaan pakken om mijn gezicht steeds af te kunnen doen. Toen ik eenmaal in de taxi zat ging het wel weer en ook bij de vreemdelingendienst ging het eigenlijk heel goed. Ik was ook snel klaar gelukkig. Hierna dus naar het ziekenhuis om bloed te prikken en urine in te leveren. Ik wist niet dat ik eerst een label (ponskaartje) moest maken dus ik had al voor niets bij het lab in de rij gestaan. Toen ik eindelijk een label had en weer terug in de rij stond zag ik dat mijn geboortedatum fout was en kon ik dus weer terug voor een nieuwe label. Hierna kreeg ik bij het lab een offerte die ik eerst ergens anders in het ziekenhuis moest gaan betalen. Uiteindelijk kon ik dan eindelijk in de rij voor het prikken. Ik moest heel nodig plassen, maar ze wilde eerst op hun gemakje bloed prikken. Ik zou op verschillende dingen getest worden, waaronder ook malaria.
Woensdag kon ik bellen voor de uitslag, maar die was er nog niet. Misschien vrijdag kreeg ik te horen. Omdat ik zelf dacht dat ik nierbekkenontsteking had was ik hier best wel door van slag. Ik was flink ziek en wilde antibiotica om het zo snel mogelijk te behandelen. Ik liep er waarschijnlijk al een week mee rond.
Donderdag heeft Rita het lab gebeld en toen was de uitslag wel binnen. Ik moest zelf even naar de huisarts bellen. Natuurlijk belde ik op het moment dat ze de uitslag nog aan het ophalen waren en kon ik later weer terug bellen.
Ik bleek een fikse urineweginfectie te hebben en moest een 10-daagse antibioticakuur afmaken. Ik ben meteen gestart met de antibiotica, maar toen werd het allemaal in eerste instantie alleen maar erger. Ik kreeg vrijdags een koortsaanval en ben in de nacht van vrijdag op zaterdag flauw gevallen en de duizelingen en koorts bleven maar. Vanaf dat moment wilde mijn huisgenoten mij geen seconde meer alleen laten en hebben ze steeds geregeld dat er iemand in huis was om op mij te letten, toen de koortsaanval begon was ik alleen en toen ik flauw viel ook.
Doordat de koorts en de duizelingen maar aanhielden en ik me nog niets beter voelde zijn we zondagavond toch weer naar het ziekenhuis geweest. Ze dachten dat ik zou moeten blijven en hadden dus al een tas voor me ingepakt. In het ziekenhuis is weer bloed en urine gecontroleerd en het bleek dat mijn urine er veel beter uitzag. Ik kon dus gewoon weer naar huis en moest mijn kuur netjes afmaken en veel drinken. Veel drinken deed ik, maar ik had het gevoel dat ik het niet bij kon houden. Vooral ’s nachts had ik de indruk dat ik er last van had dat ik dan niet kon drinken doordat ik sliep. De koorts leek ook minder als ik maar bleef drinken. ’s Nachts kwam de koorts in alle hevigheid terug. Uiteindelijk was ik donderdags, een week na het starten met de antibiotica, koortsvrij en bleef de koorts ook weg. Dit was al een hele verademing, want de koorts was bijna niet te verdragen. Wel had ik nog steeds de duizelingen zodra ik ging lopen en wist ik steeds maar net op tijd mijn bed weer te bereiken. Zaterdag was mijn kuur afgelopen en vanaf de maandag daarop, de 25e, waren ook mijn duizelingen weg. Ik begon me beter te voelen, maar ondertussen lag ik al 2 weken op bed waarvan ik 1,5 week koorts heb gehad. De 3e week heb ik ook nog veel op bed gelegen en geslapen, maar heb ik ook wat kleine uitstapjes kunnen maken. Zo zijn we op de laatste avond van Fleur en mij naar de Made in Suriname beurs geweest en hebben we heerlijk gegeten bij een tapasbar. Van mijn conditie en kracht is niets meer over, de uitjes kostte me dan ook bergen energie. Daarom heb ik ook besloten om eerder naar huis te komen en thuis aan te sterken.
Ondanks dit einde kijk ik terug op een geweldige tijd. Ik heb fantastische mensen leren kennen en de meest bijzondere dingen gezien en gedaan. Ook was het fijn om mijn ouders te laten zien waar ik nu was en wat ik precies deed. Ik ga zeker nog eens terug