1e week Suriname

Na vroeg opgestaan te zijn zijn papa, mama, Corine en ik naar Schiphol vertrokken. Hier kon ik snel mijn bagage droppen en toen nog wat drinken. Tot het echte afscheid moment daar was. Na een knuffel van iedereen was ik echt op mezelf aangewezen. Naja even dan. 2 weken voor vertrek kreeg ik bericht dat er tegelijk met mij nog een meisje met dezelfde organisatie op dezelfde dag als ik zou vertrekken. Met haar heb ik van te voren al wat contact gehad dus we konden opzoek naar elkaar. Dit ging vrij vlot en ik moet zeggen dat het tot nu toe ook erg goed klikt. Ik ben 9 jaar ouder, maar we hebben best wel wat overeenkomsten qua karakter en qua interesses.
Op Schiphol konden we meteen wennen aan het Surinaamse tempo want we hadden al een uur vertraging. Na een goede vlucht van 9 uur kwamen we rond half 6 aan op vliegveld Zanderij. Toen we uit het vliegtuig kwamen liepen we allebei de hele tijd te oh-en en ah-en over hoe heerlijk warm het was. Na nog erg lang gewacht te hebben bij de douane en vervolgens nog 1,5 uur naar ons huis met de taxi gereden te hebben (ook veel oh en ah en een glimlach van oor tot oor) stond er bij ons huis een heel welkomstcomité ons op te wachten. De huisbaas, 2 van de organisatie en de man van 1 van de dames.
Ik woon in een huis met 4 andere meiden en 1 jongen. Maar 3 meiden vertrekken alweer dus blijven Babette en ik met 1 jongen over. In de studiootjes achter ons huis wonen nog 4 meiden. Na een rondleiding in ons huis en door de tuin (flink zwembad en hangmatten) hebben we onze spullen gedropt en nog even met de taxichauffeur en 1 contactpersoon naar de Chinese supermarkt gelopen voor wat te snacken en drinken. Na een douche heerlijk het bed in
Om 4 uur kwam de jetlag al om de hoek kijken en was ik dus alweer wakker. Gelukkig wel nog wat kunnen slapen.
Zondag hadden we om 10:00 uur een citytrip met 1 van de contactpersonen. Maar dit ging allemaal zo snel dat ik er niet heel veel van opgestoken heb en dat ik nu alleen de Suriname rivier terug kan vinden.
Nu bleek er ook erg veel dicht te zijn op zondag dus heel veel viel er ook niet te zien. Het was wel een mooie gelegenheid om al onze vragen al te stellen.
Paramaribo is in ieder geval geen mooie “stad” Hoewel er ook wel erg mooie huisjes af en toe tussen staan. Maar verder ziet veel er wat aftands uit.
Na de tour wilde we nog even naar de Chinese supermarkt, maar ook die bleek ineens dicht te zijn. Dus maar met de taxi naar de grote supermarkt. Omdat de taxichauffeur op ons zou wachten, tegen een vergoeding per minuut, zijn we als een stel idioten door de supermarkt gerend, waar we niets konden vinden dus de helft ook niet hebben meegenomen. Lunch kregen we nog wel goed bij elkaar gevonden, maar avondeten werd spaghetti met saus en that’s it.
Weer terug bij ons huis waren de huisbaas en de klusjesman mijn slaapkamerdeur aan het maken, omdat de vorige bewoonster opgesloten had gezeten en ze het slot er toen uit hebben moeten breken. Ik heb dus een nieuwe deur gekregen, wat ik wel zo’n fijn idee vind.
Hierna nog even op bed gelegen om te kijken wat voor tripjes er zoal te doen zijn en even bij te komen. Ik was namelijk erg lam van de hitte.
Nadat de 3 andere meiden waren vertrokken is Babette voor ons gaan koken. Na het eten zijn we beide van de boven verdieping naar de benedenverdieping verhuisd. We hebben nu allebei een veel gezelligere kamer.
Omdat we in een echt studentenhuis wonen is het hier ook best wel vies. Gelukkig vond Babette dat ook en ben ik dus na het eten even flink aan de slag gegaan om in ieder geval al het eten van de andere meiden weg te gooien, er stond echt zo veel en het één nog viezer dan het andere. Later hebben we ook de koelkast nog helemaal gepoetst. Er komt wel elke week een schoonmaakster, maar die doet de vloeren en de badkamers en toiletten.
Maandag ben ik met onze taxi chauffeur naar de vreemdelingendienst gegaan voor mijn visum. Na 1 stap binnen werd ik er alweer weggestuurd, omdat ik niet gepast gekleed was. Slippers, short en hemdje waren net 3 van de 4 items die je daar niet aan mag. Dus weer terug naar huis en me omgekleed. Hierna had ik wel mijn stempel en kon ik een afspraak maken voor de rest mbt mijn visum.
’s Avonds kwamen Rita en haar man Jaap nog langs om het even over onze projecten te hebben.
Dinsdag zijn Babette en ik eerst even gaan zwemmen in het zwembad en ’s middag zijn Babette, Jaap, Geke (een andere vrijwilligster die bij Jaap en Rita in huis woont) en ik gaan fietsen door Paramaribo. We zijn toen ook even lans de Kennedy stichting gefietst waar ik ga werken. Na onze fietstocht zijn we Rita nog op gaan halen en hebben we bij het huis van Jaap en Rita wat gedronken. Hierna met zijn alle eten bij de Chinees en op naar het project van Babette (een weeshuis) voor een kennismakingsgesprek. De kindjes daar waren echt super schattig en de “juf” sprak ook echt vol liefde over de kinderen. Hierna zijn we weer terug gefietst en nog even wat gekletst met onze huisgenoten.
Woensdag zijn we de stad in gegaan. Echt veel winkels heb je hier niet en wat ze dan verkopen is ook niet echt wat wij dan zouden willen hebben. Maar we hebben zo wel een beetje de stad ontdekt. ’s Avond met de andere meiden uit het huis naar de karaokebar waar ook nog echt goed gezongen werd. 1 Van mijn huisgenoten kon ook echt heel goed zingen.
Donderdag ben ik weer op pad geweest voor mijn visum. Ik moest nog geld storten en een plakzegel (postzegel) kopen. De bank zit bij mij in de straat dus ik dacht dat wel te kunnen lopen, maar het was toch een heel stuk verder dan ik verwacht had. Dat ik in de rij voor stortingen moest staan had ik vrij snel door, maar toen ik aan de beurt was had ik nog geen stortingsbriefje. Die opgehaald en ingevuld en weer opnieuw in de rij. Toen bleek dat ik mijn paspoort mee had moeten nemen. Kon ik dus dat hele eind weer terug lopen. Toch nog even een plakzegel gaan halen, nadat ik eerst in de verkeerde winkel stond en daarna aan het verkeerde loket, en toen dus maar de weg terug voor mijn paspoort. Met een helemaal oververhit hoofd waar de straaltjes zweet vanaf gutste kwam ik weer thuis. Om weer opnieuw te gaan lopen zag ik echt niet zitten. En op de fiets was ik bang dat ik zou verdwalen. Wij wonen aan een één-richtingsstraat en dat geldt dan ook voor fietsers dus de terugweg zou ik dan niet weten. Dus ik ben maar met de taxi gegaan. Na voor de 3e keer bij dezelfde baliemedewerkster aan het loket te staan kon nu alles geregeld worden en heb ik al mijn voorbereidingen voor mijn visum nu rond. Nu is het wachten op een oproep om mijn documenten af te mogen geven.
Aangezien ik nog steeds wat oververhit was ben ik maar in het zwembad gedoken toen ik weer terug kwam en heb ik de rest van de dag vrijwel niets gedaan op een bezoekje aan de Chinese supermark na. We hadden tropical bush nodig (Surinaamse DEET) maar deze is nu erg moeilijk verkrijgbaar, omdat het Zika-virus is uitgebroken. Mogelijk is dat bij jullie ook op het nieuws geweest. Is niet echt iets ernstigs, behalve als je zwanger bent.
’s Avonds zijn we kennis gaan maken met de andere vrijwilligers. We waren bij hun uitgenodigd om te komen eten. Onze taxichauffeur zou ons om 18 uur op komen halen, maar dit werd 20:00. Toen moesten we nog langs zijn huis om een pan op te halen en bedachten wij dat we ons aandeel aan het diner vergeten waren dus moesten we ook weer terug om dat op te halen. Uiteindelijk hadden we om 21:00 een diner op tafel staan: Eend. Ik heb er een klein stukje van op, dat smaakte wel lekker, maar de rest wat op mijn bord lag waren zijn lever, niertjes of het had nog veren. Hier was ik dus niet zo’n fan van en het feit dat de taxichauffeur naast mij het beenmerg uit de botjes zat te zuigen wat nogal smerig klonk zorgde er ook niet echt voor dat ik meer zin kreeg om die eend te proeven. Verder wel een leuke avond met de meiden en de taxichauffeur gehad.
We waren best laat thuis dus vrijdag uitgeslapen. We hadden vandaag om 11:30 met Geke afgesproken maar wij kwamen pas om 11 uur uit bed. Maar als je niet op tijd klaar bent is hier geen enkel probleem. Dat je hier geen tijdsdruk hebt is wel tof. Ander verhaal is het als ik zelf 2 uur op iemand moet zitten wachten. Toen we klaar waren zijn we met zijn 3e naar de waterkant gefietst om wat rond te kijken en foto’s te maken. Uiteindelijk bij een heel leuk restaurantje geluncht en weer langzaam aan terug gefietst. Mijn oriëntatie laat mij tot nu toe ook weer niet in de steek. Ik kon zo naar het huis van Geke fietsen en daar waren ze best trots op ons dat we dat dus voor elkaar hadden gekregen. Het fietsen hier is wel best eng. Zolang ik niet over hoef te steken is het prima. Ze rijden hier ook links dus daar moet ik ook wel aan wennen.
Zaterdag hadden we een echte lamballen dag. Flink uitgeslapen en daarna naar de hangmatten in de tuin verplaatst en de rest van de dag er niet meer uitgekomen.
Zondag moesten we vroeg op, want we gingen mee naar de kerk. Ik had een gospel-dienst verwacht, maar dit was precies zoals in Nederland, dus dat lag me niet zo. Hierna zijn Babette, Geke, Rita en ik naar White Beach gereden. Onderweg nog wat inkopen gedaan. Toen we daar lagen kwam Jessie, onze huisgenoot met zijn vrienden ook bij ons liggen en hebben we met zijn alle een modderbad genomen, omdat het water veel te laag stond. Het zwemgedeelte is hier afgezet met netten vanwege de piranha’s. Toch had er een man een piranha gevangen. Hier wilde ik als held natuurlijk wel mee op de foto. Het idee dat die piranha toch door het net was gekomen vond ik alleen niet zo’n tof gevoel, maar het heeft me er toch niet van weerhouden om nog af en toe een duik te nemen.
Het was een erg leuke dag.

Tot nu toe bevalt met me hier erg goed en is het heerlijk om hier te zijn, maar ik moet wel wennen aan het “studentenleven” We delen onze keuken met de mensen uit de studio’s die in het gebouwtje achter ons zitten. Vooralsnog is er geen overleg geweest over wie wanneer wil koken ofzo met het gevolg dat Babette en ik pas om half 8 konden koken, omdat de een na de ander binnenviel en gewoon begon.
Ook moet ik nog even mijn plekje zien te vinden bij de andere meiden, aangezien die er allemaal al langer zitten en dus al best hecht zijn, maar dat komt wel goed. Er komen in februari weer 8 nieuwe mensen en half februari ga ik weer verhuizen. Dan kom ik bij allemaal nieuwe vrijwilligers in een huis. Ik heb hierdoor nu ook niet echt de behoefte om echt te investeren in een band met de stagiaires die hier nu allemaal wonen.
Wat ook wel gek is, is dat iedereen hier gewoon Nederlands praat. Ik moet dus ook echt oppassen dat ik op straat niet zomaar iets over een voorbijganger zeg met de gedachten dat ze me toch niet verstaan.
Ik val wel echt enorm in de smaak bij de muggen. De liefde is alleen niet wederzijds, maar ze geven niet echt op.

Dit is een erg lange blog geworden, mijn volgende zullen wel korter zijn. Maandag zit mijn vakantie erop en heb ik kennismaking op mijn werk en dinsdag start ik. Als het goed is, het blijft natuurlijk Suriname en dan is niets zeker 

Link naar foto’s:
https://picasaweb.google.com/117367436122063885554/Suriname2016?authkey=Gv1sRgCLWRt6nklOr1mgE

Link naar een video door mij gemaakt:

https://youtu.be/AsEDh2tOww8